ขอทานเงินล้านกับคำสอนของพระอรหันต์จี้กง

อย่าเชื่่อในสิ่งที่เห็น เพราะสิ่งที่เราเห็น อาจไม่ใช่สิ่งที่เป็นเสมอไป 

พระอรหันต์จี้กง

คนเราบางทีก็มองอะไรจากเปลือกนอกมากเกินไปโดยไม่ได้มองส่วนที่ลึกลงไปในจิตใจ อย่างเช่น ขอทานที่บริจาคเงินล้านที่เป็นข่าวดังติดกันหลายวันทำให้นึกถึงพระอรหันต์ ศาสนาพุทธ์ นิกายมหายานรูปหนึ่งนามว่า จี้กง ตามตำนานเล่าว่าจี้กงเกิดในตระกูลของผู้มีอันจะกินแต่ภายหลังบวชเป็นนักพรตในสมัยราชวง ซ่งใต้ ชาวบ้านทั่วไปสมัยนั้นเรียกว่าหมอเทวดา เพราะมีความสามารถในการรักษาคนป่วยไข้ และให้ทานคนหิวโหยตกยาก  แต่ด้วยการที่ท่านเป็นพระที่ทานเนื้อสัตว์ ดื่มสุรา ชอบเล่นซุกซน ไส่เสื้อผ้าปะขาดหลุดลุ่ย ราวกับวนิพกพเนจร ไม่มีภาพของพระที่ควรสัญโดษ จนท่านมีสมญานามอีกอย่างหนึ่งคือ พระบ้า  แต่แล้วจี้กงที่มีความประพฤติกรรมไม่น่านับถือ แต่คนกลับเข้าถึงคำสอนของจี้กงว่า แท้จริงท่านคือคนที่ตื่นแล้ว และปถุชนก็พึงสดับในโอวาทท่านอย่างตั่งใจ จนคำสอนบทหนึ่งที่ได้รับการเผยแพร่มาถึงปัจจุบัน

ชีวิตย่อมเป็นไปตามวิถีแห่งกรรมที่ลิขิต (ละชั่วทำดี )                    วอนขออะไร
วันนี้ไม่รู้เหตุการณ์ของวันพรุ่งนี้                                                     กลุ่มเรื่องอะไร
ไม่เครพพ่อแม่แต่เครพพุธองค์                                                       เครพทำไม
พี่น้องคือผู้ที่เกิดตามกันมา                                                            ทะเลาะทำไม
ลูกหลานทุกคนล้วนมีบุญตามลิขิต                                                ห่วงใยทำไม
ชีวิตย่อมมีโอกาสสำเร็จได้                                                            ร้อนใจทำไม
ชีวิตใช่จะเห็นรอยยิ้มกันง่าย                                                          ทุกข์ใจทำไม
ผ้าขาดแล้วปะกันหนาวได้                                                             อวดโก้ทำไม
อาหารผ่านลิ้นแล้วกลายเป็นอะไร                                                 อร่อยไปใย
ตายแล้วบาทเดียวเอาไปไม่ได้                                                      ขี้เหนียวทำไม
ที่ดินคือสิ่งที่สืบทอดแก่คนข้างหลัง                                              โกงกันทำไม
โอกาสจะกลายเป็นเสีย                                                                 โลภมากทำไม
สิ่งศักดิ์สิทธิ์อยู่เหนือศรีษะเพียง 3 ฟุต                                           ข่มเหงกันทำไม
ลาภยศเหมือนดอกไม้ที่บานอยู่ไม่นาน                                         หยิ่งผยองกันทำไม
ทุกคนย่อมมีลาภยศตามวาสนาที่ลิขิต                                          อิจฉากันทำไม
ชีวิตลำเค็ญเพราะเมื่อก่อนไม่บำเพ็ญ                                            แค้นใจทำไม(บำเพ็ญไวๆ)
นักการพนันล้วนตกต่ำ                                                                   เล่นการพนันกันทำไม
ครองเรือนด้วยการขยันประหยัดดีกว่าไปขอพึ่งผู้อื่น                     สุรุ่ยสุร่ายกันทำไม
จองเวรจองกรรมเมื่อไหร่จะจบสิ้น                                                อาฆาตกัทำไม
ชีวิตเหมือนเกมหมากรุก                                                                คิดลึกกันทำไม
ฉลาดมากเกินจึงเสียรู้                                                                   รู้มากทำไม
พูดเท็จ ทอนบุญ จนบุญหมด                                                        โกหกทำไม
ดีชั่วย่อมรู้กันไปในที่สุด                                                                โต้เถียงกันทำไม